ฝึกให้ลูกรู้จักความลำบาก

ให้ปลาลูกหนึ่งตัว มีกินแค่หนึ่งวันสอนลูกจับปลา หากินได้ตลอดไป

จงอย่าให้ปลาแก่เขา… ควรจะให้เบ็ดตกปลาเขาไปแล้วสอนวิธีการหาปลาให้แก่เขา

เพื่อให้เขารู้จักการเอาตัวรอดในสังคมและ รู้จักการหากินด้วยตัวของเขาเอง

มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งว่า…วัยรุ่นคนหนึ่งขอเงินแม่ไปเที่ยว แม่บอกว่า

ลูกรู้ไหมว่าสมัยแม่อายุเท่าลูก ไม่เคยเที่ยวที่ไหนต้องทำงานทุกอย่าง พับถุงกระดาษขาย

ตัดใบตองขนไปส่งขายในตลาดแต่ละบาทแต่ละสตางค์ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ

ลูกนั่งฟังแม่เงียบๆ… ลูกต้องรู้จักความลำบากไม่งั้นอีกหน่อย เกิดไม่มีแม่แล้วจะทำยังไง

ซักผ้าเองยังไม่ได้ ขึ้นรถเมล์ก็ไม่เป็นใช้เงินอย่างนี้ จะเอาตัวรอดได้ยังไง

เมื่อแม่เทศน์จบ ก็ควักเงินยื่นให้ลูกนี่ไม่ใช่เรื่องแต่ง พ่อแม่จำนวนมากทำอย่างนี้

เมื่อลูกขอเงินไปเที่ยว จะพร่ำบ่นลูก และเล่าเรื่องเมื่อตนเผชิญความลำบากในสมัยก่อน

เล่าย้อนไปถึงชีวิตลำบากของตนในวัยเท่ากันแล้วปิดท้ายด้วยการให้เงินลูกไป…!!

คนหาเช้ากินค่ำ สมัยก่อนไม่มีคำว่า… “มรดก”ในพจนานุกรมชีวิต ทุกอย่างในชีวิตต้องหามาเอง

ทว่าคนรุ่นนี้เมื่อลืมตาอ้าปากได้ และ เป็นพ่อแม่มักจะทำให้ลูกเสี ยคนโดยไม่ตั้งใจ

พ่อแม่จำนวนมากเก็บเงินเก็บทองไว้โดยไม่ยอมใช้ บอกว่า… “เก็บไว้ให้ลูก”

เหตุผลอาจเพราะ พ่อแม่ไม่อยากให้ลูกผ่านความลำบากเหมือนตัวเอง

การเตรียมทุกอย่างให้ลูก เหมือนสะท้อนสิ่งที่ตัวเองอยากได้ในวัยเด็ก แต่มันกลับสร้างนิสัย

“ไม่สู้งานหนัก” ให้ลูก… ไปโดยปริยาย !!ไม่มีเงินเป็นปัญหา มีเงินก็เป็นปัญหา

บางครั้ง และ บ่อยครั้งการมีเงินมากอาจทำให้เลี้ยงลูกยากขึ้น…!!

เงินก็เหมือนไขมันใน ร่ า ง ก า ย น้อยไปก็ไม่ดี มากไปก็ ” อั น ต ร า ย “

ในสังคมบูชาคนรวย และ การรวยทางลัดการอบรมสั่งสอนลูก เดี๋ยวนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะสิ่งเร้ารอบตัว ทางเดียวที่จะให้ลูกโตขึ้นแล้วยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้

คือต้องสอนเรื่องวินัยการใช้เงิน และ ความอดทน

การรู้จักใช้ชีวิต และ รับผิดชอบตัวเอง อย่าสร้างปัญหาแก่สังคม

ไม่พอกพูนด้วย ” ไ ข มั น แ ห่ ง วั ต ถุ นิ ย ม “ มากเกินไปพ่อแม่ต้องมองภาพกว้างและมองให้ออกว่า

หากให้มากเกินไปจะทำให้ลูกไม่รู้จักหามาด้วยตัวเองหรือไม่

ทำอะไรไม่เป็นเลยหรือเปล่า กลายเป็นรอแต่แบมือขออย่างเดียวความรักย่อมเป็นเรื่องดี แต่ต้องรักให้ถูกวิธีด้วย

คนรวยที่ฉลาด รู้ว่าการได้เงิน เป็นเรื่องง่ายกว่าการใช้เงินและ คนที่ไม่รู้จักหาเงินมักใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือย

คนที่รวยจากสมบัติที่ได้มาง่ายๆ จากมรดกอาจจะขาดความรู้สึกดีๆ ของการสร้างตัวด้วยตัวเอง

ขาดความภาคภูมิใจของการหามาได้ และ ทักษะการแก้ปัญหาชีวิตมีตัวอย่างจริงไม่น้อย ที่คนรวยแบ่งสมบัติครึ่งหนึ่ง

ให้องค์กรการกุศล และ ที่เหลือให้ลูกหลานเพื่อให้ลูกๆเรียนรู้ที่จะยืนด้วยตัวเอง และ สร้างมันขึ้นมาใหม่

มหาเศรษฐีลำดับต้นๆ ของโลกอย่าง วอร์เรน บัฟเฟตต์ บอกว่า…ลูกๆ ของเขาจะต้องแผ้วถางทางของพวกเขาเอง

แน่นอนลูกๆ ของเขาก็รู้ว่า เขารอช่วยทุกอย่างแต่ก็ต้องลงแรงทำงาน การให้เงินทองแก่ลูกหลาน

ด้วยจำนวนที่มากพอสบายทั้งชีวิตเพียงเพราะพวกเขาเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย

เป็นเรื่อง ” อั น ต ร า ย “ เพราะการให้อาจ… ” ทำ ร้ า ย “ ลูกๆทางอ้อม

บัฟเฟตต์จึงให้มรดกแก่ลูกหลาน… มากพอที่พวกเขารู้สึกว่า

” สามารถทำอะไรก็ได้” แต่… ไม่มากพอที่พวกเขา ” ไม่ต้องทำอะไรเลย “

เราต้องสอนค่านิยมชื่นชมบุคคลที่สร้างตนเองจากศูนย์

หาเงินอย่างสุจริต รู้คุณค่าของการทำงาน การสร้างตัวสิ่งที่ควรให้ลูกๆมากกว่าเงินก็คือความเอาใจใส่

รับรู้กิจกรรมที่ลูกทำ เป็นเพื่อนกับลูกนี่อาจเป็นสิ่งที่มีค่ากว่าการให้เงินอย่างเดียว

ตามสุภาษิตที่ว่า… “สอนลูกจับปลา ไม่ใช่จับปลาให้ลูก”

ที่มา : pentahugs