นขณะที่เรา… เปิดเพจดูว่าร่างทรงนั้นของจริงไหม..??เพื่อนเรากำลังโพสต์ขายกระเป๋า ที่รับมาจากตลาดได้ 2 ใบกำไร 400ในขณะที่เรา… นั่งจิบเบียร์เชียร์บอลหลังเลิกงานเพื่อนที่ทำงาน ไปเปิดแผงขายเสื้อผ้าที่ตลาดนัด
5 ทุ่มเราขับรถออกไปซื้อมาดื่มเพิ่ม โดนด่านไป 5 พัน…..
5 ทุ่มเพื่อนเก็บแผงกลับบ้าน ได้กำไรจากขายเสื้อผ้า 1,500
ในขณะที่เรา… เฝ้าลุ้นว่าใคร เป็นเจ้าของหวย30ล้านเพื่อนได้ทำงานที่หัวหน้ามอบหมายเสร็จแล้วในขณะที่เรา… กำลังพิมพ์เถียง ทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ในเพจเพาะความคิดเห็นไม่ตรงกัน ที่เถียงไปแค่อยากจะเอาชนะ
เพื่อนพิมพ์ตอบลูกค้าที่สั่งซื้อของในแชทเฟสได้กำไรมา 3,000ในขณะที่เรา… พิมพ์บ่นลงในเฟสว่าน้ำมันแพงเพื่อนพิมพ์ลงกลุ่มซื้อขาย รองเท้าผ้าใบมือสองโพสต์ขายแป็บเดียวกำไร200 บาทในขณะที่เรา… ตามแสดงความคิดเห็นทุกประเด็น ในเพจต่างๆเพื่อนเราเปิดเพจขายของ เพื่อสร้างช่องทางการตลาดเพิ่ม
ในวันที่เงินเดือนออก…เราไปกินร้านบุฟเฟ่ปิ้งย่างสุดหรูในห้างกลางเดือนกินข้าวแกงข้างทาง ปลายเดือนมา ก็ ม า ม่ า ยาวๆขณะที่เพื่อน เอาเงินมาเก็บออมศึกษาช่องทางการลงทุนเพิ่มกินข้าวแกงข้างทางตลอดเดือน เลยได้รับสารอาหารครบถ้วนตลอดเดือน
ทำให้ ส ม อ ง พัฒนา และ ปลอดโปร่งพอที่จะคิดไอเดียดีๆออกในขณะที่เรา… เอาแต่บ่นว่าทำไมเงิน…ไม่พอใช้ นี่เงินเดือนหรือเงินทอนเพื่อนคนนั้น กำลังเอาเงินจากการทำงานเสริมเดือนนี้ 20,000 เข้าบัญชี
ทีนี้รู้เรื่องของตัวเองมากกว่าเรื่องของคนอื่นหรือยัง…? รู้หรือยังว่าทำไมเรายังจนอยู่เพราะเราทำตัวเราเองทั้งนั้นแหละ เพื่อนคนนั้นมันก็ไม่ได้เก่งกว่าเราหรอกแต่เราต่างหากที่ทำตัวเองกระจอก แล้วก็มัวแต่โทษคนอื่น
โทษเกิดมาจน โทษโชคชะตา โทษนายจ้าง โทษนายก
โทษทุกคน ยกเว้นโทษตัวเอง
พอเพื่อนเลื่อนตำแหน่งก็หาว่า “เลียนาย”พอเพื่อนได้ขึ้นเป็นหัวหน้าก็หาว่า “ทิ้งเพื่อน”เพื่อนชวนไปขายของตลาดนัด… “บอกไม่ว่าง”ไม่ว่างหรอ..? เพื่อนแนะนำให้ขายออนไลน์ “บอกไม่มีเงินทุน”
สุดท้ายคุณภาพชีวิตของทั้งสองคนก็ค่อยๆห่างกันออกไปคนหนึ่งมีชีวิตที่ดีขึ้น ไปมีสังคมใหม่ๆที่แวดล้อมไปด้วย “คนขยันทำมาหากิน”อีกคนเอาแต่โทษโชคชะตาฟ้าดิน “โทษว่าเพื่อนได้ดีแล้วทิ้งกัน”
เราเสียเวลาไปกับเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ชีวิตเราจึงไม่มีอะไรดี และ ไม่มีประโยชน์อะไรคนล้มเหลว ทำแต่เรื่องไม่มีประโยชน์ ก็เลยหาประโยชน์อะไรไม่ได้
คนล้มเหลวคิดแต่เรื่องไม่ได้เงิน ชีวิตก็เลยไม่มีเงินคนล้มเหลว มีแต่เรื่องใช้เงิน แต่ไม่คิดหาเงินเพิ่ม ก็เลยขัดสนอยู่อย่างนั้นนั่งก้มหน้าอ่านแต่ดราม่า เงยหน้ามาอีกที เพื่อนเป็นผู้จัดการแล้ว
นั่งก้มหน้ายุ่งแต่เรื่องชาวบ้าน เงยหน้ามาอีกที่ เพื่อนเปิดกิจการเป็นของตัวเองไปแล้วก้มหน้านั่งเถียงกับทุกคนที่ไม่เห็นด้วยกับตัวเอง ระวังว่า….เงยหน้าขึ้นมาจะถูกไล่ออก…!!เชื่อผมเถอะว่า… ไม่มีอะไร ”เจ็บปวด” เท่ากับการที่
อายุ 40-50 เพื่อนมีหน้าที่การงาน ที่มั่นคงดูแลซัพพอร์ตครอบครัวได้หมด แต่เรายังอยู่ที่เดิม…!!อยากมีชีวิตแบบไหนเลือกเอาเอง… ตัวใครตัวมันอยู่แล้ว
ที่มา : สิริทัศน์ สมเสงี่ยม
